سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

ای دنیا

خاطره ایی از کودکی

یادم میاد کوچک بودم  تازه لنج هایی با موتور ۸۸ گارِئیل وارد گناوه شده بود هنوز اکثر لنج ها شرا داشتند همان لنج های بادی

محرم رسیده بود اکثر علاقه مندها توحسینیه بودند

یکی قهوه درست میکرد.یکی جارو و گرد گیری

یکی بلندگوهارو چک میکرد

که یک لحظه اشک در چشمان حلقه میزد و صدای گریه های شبانه در حسینیه بلند می شد

دیگر کسی حرف نمیزد کسی چای ، حلوا ، قهوه، قلیون     وووو  تقصیم نمیکرد .

صدای ذکر بلند شد.قدیما  با صدای ذکر مردم را دعوت به حسینیه میکردند.    و پشت سر ذکر   نوحه های پامنبری که بدست گروه پیشکسوت بود طنین انداز حسینیه شده بود.    مردم فوج فوج بطرف حسینیه میامدند.                    دریا خروشان بود.  از صدای امواج  و زوزه باد ترس عجیبی در دلمان فوران شده بود 

بزرگ ترها میگفتند  دریا مرده داره که صدا میده ، ما هم با افکار کودکانه در زمستان سرد خود را زیر لحاف های روز قایم کرده بودیم و افکار کودکانه   وای دریا مرده داره.     

طلوع آفتاب زمستانی داشت کم کم همه جا رو گرم میکرد.  صدای مرغهای دریایی آرامشی عجیب برایمان به ارمغان میاورد. 

همسایه ما  صبح زود کنار آب  منتظر مسافرانشان بودند ولی خبری نه از لنج بودو نه از مسافران .   

شبها حضور در حسینیه ها و بانگ چاووش و روضه ما را آرامشی خاص میبخشید

تا عصر چهارم درب حسینیه باز شد    و چند نفر خود را با همان لباسهای ملوانی (جاشویی) به روی منبر انداختند و صدای ناله شان بلند شد و بلند بلند گریه میکردند   

بعد از چند دقیقه اومدند در حیاط حسینیه و صدای گریه شان بلند شد جایی که محل سینه زدن بود.   

شاکر خداوند بودند که امام حسین(ع) آنها رو نجات داده از دست طوفان و امواج دریای خشمگین و توانستند بار دیگر محرم را در محل و در عزای حسینیه باشند.اینها همان گمشدگان و همسایه ما بودند.  

درود بر همگان  توزی