باز ماتم عرش اعلا را گرفت غصه اقلیمِ تسلّی را گرفت
واحد ایام صفر، شعر از محمود موجی، آهنگ از عبدالحسین خرمایی
باز ماتم عرش اعلا را گرفت غصه اقلیمِ تسلّی را گرفت
از فراقِ بانیِ قرآن و دین شعله سرکش صحنِ دلها را گرفت
چشمها پهنای دریای سِرِشک موجها برخاست دریا را گرفت
محنت از قلبِ زمین آتشفشان گِردباد آسا ثریّا را گرفت
تا ز تن روح رسول الله رفت محشرِ اندوه، دنیا را گرفت
اشکهای بی کسی زین واقعه خونفشان چشمان زهرا را گرفت
یا محمّد لرزه بر عالم افتاد ناله شد تکثیر و هر جا را گرفت
ظلمت آرا می شود هجران تو وین فراقت نور سینا را گرفت
ای محمّد سورۀ لطف خدا زین جهان هجرِ تو معنا را گرفت
چشمِ زهرا چشمۀ خون زین بلا وین مصیبت صبرِ مولا را گرفت
سر به دیوار است و چشم مرتضی گریۀ پنهان و پیدا را گرفت
بی قراری در دل دنیا به خود شیوۀ تاراج و یغما را گرفت
گه ز هجرانِ پیمبر گه حسن شعلۀ غم دشت و صحرا را گرفت
چون ز داغِ زینتِ دوش نبی آه و افغان عرشِ أعلا را گرفت
رو به زینب می کند کای خواهرم جُعده از من صبحِ فردا را گرفت
طشت خواهم تا که ریزم خونِ دل سوختم آتش سراپا را گرفت
زهر کین با خون دل آغشته شد تا قیامت شهد دنیا را گرفت
قاسم غمدیدۀ محنت نصیب با ألم دامان بابا را گرفت
بانگِ مظلومیت آلِ نبی جایگاهِ طاقِ مینا را گرفت
باز هم دستانِ «موجی» زین جهت با ألم کِلکِ غم آرا را گرفت
ارسال دیدگاه