سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد ایام اربعین، شعر از محمود موجی، آهنگ از عبدالحسین خرمایی

کهکشانِ کاروانِ عاشقانِ دل غمین                         می رود از شام سوی کربلا در اربعین

می رسد در دشتِ پُر فریاد و خاموش بلا                 می شود پُر درد و ماتم سینۀ اهل یقین

حزن و اندوهی فرا می گیرد آن دم دشت غم           می شود غوغا به پا در آسمان و در زمین

از حریمِ قدسیان فریادها آید به گوش                     از تأثیر دیده گریان می شود روح الأمین

زان میان خم قامتی از محمل خود می کند             شِکوِه های سینه سوز و ناله های آتشین

کای بیابان بلا من زینبِ غم پرورم                         گر چه هجران و اسیری چهره را افکنده چین

پیک خونین دل منم، پیغامدارت کربلا                    در میان بحر طوفانی منم کشتی نشین

می زند فریاد جانسوز ای پریشان خاطران                خاک این صحرا از این پس بوسه گاه هر جبین

چون در این صحرا بدست غافلان روزگار                 گشته جاری خون اولاد امیرالمومنین

من حسینی داشتم مظلوم و فخر عالمین                 از تنش سر را جدا بنموده یکدم تیغ کین

ای بیابان بلا بوی حسینم می دهی                         عطر خوش بویش فراتر رفته تا عرش برین

امّ لیلا بیقرار و داغدار دل حزین                            اکبرت اینجا بخاک و خون فتاده از روی زین

همرهان، این گوشه قاسم یادگار مجتبی                  شد گرفتار لعینان از یسار و از یمین

می رسد بر گوش دل نای و نوای اصغر آن               تشنۀ سیراب از خون، غنچۀ باغ یقین

آن أبا الفضل دلاور، ماه تابانم کجاست                    آنکه مه در پای او بر خاک می ساید جبین

ای فرات اینگونه دلگیر و پریشانی چرا                    دائم از عباس تا روز معادی شرمگین

در کنارت تشنه لب جان داد سقای حسین              دستها از تن جدا، بر سر عمود آهنین

یاد باد از اکبر آن سیمای پیغمبر نشان                   سرو قامت، شیر میدان، ماه گیسو، عنبرین

ای حسینم بعد تو جان داد از هجران تو                  ناز پروردت رقیه با دلی زار و حزین

بعد مرگ سرخ تو ای فخر دین مصطفی                  اهل بیتت گوشه ویرانه شد ماتم نشین

در اسارت کو به کو، منزل به منزل زین ستم            وسعت تاریخ از فریاد کردم پر طنین

کربلا تا بی نهایت جاودانی، جاودان                        گر جهان انگشتری باشد، تویی آنرا نگین

این بیابان مرکز عشق است و ایثار و وفا                  راهی از اینجاست یکسر باز تا خلد برین

صد هزاران نوحه ها گفتند یا رب سینه سوز             نیست «موجی» هم بر این درگه گدای آخرین