سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد اربعین، از مرحوم سید ابوالمکارم بلادی، آهنگ از عبدالحسین خرمایی

شد ز نو موسم اندوه و غمِ اهل ولا                         چون ز شام آمده زینب به سوی کرببلا

اربعین، حضرت سجاد امام بر حق                          می کند رأس پدر را به تن او ملحق

آن مصائب که بر او در سفرِ شام رسید                    شرم دارم که بگویم چه ستمها که ندید

یک طرف بر سر نی رأس امام معصوم                     یک طرف نالۀ اطفال یتیم و مظلوم

دید از ابن زیاد و عمر سعد و یزید                         زد به سر دست غم و چاک گریبان بدرید

دید چون پیکر بی روحِ رقیه به کفن                      گفت شد بار دگر خاک عزا بر سر من

چون که حاضر بشد آن محمل زیبا و قشنگ            گفت تا کی بزنیدم به جگر تیر و خدنگ

بعد قاسم و علی اکبر و عباس جوان                       نشوم من به چنین محمل رخشنده روان

کاروان جمله سیه پوش و با شیون و شین               می روم تا به سر تربت پر خون حسین

زادۀ ختم رُسُل دخت علی و زهرا                          آمد از شام بلا بر سر قبر شهدا

تربیت یافتۀ مدرسۀ آل عبا                                  قهرمانی که بود شیر زن کرببلا

بعد دوران اسیری و غم رنج و ملال                        پیکرش گشته ضعیف و قدش از حزن هلال

چون رسیدند به آن وادی فرخنده سرشت               که بود تربت پاکش به یقین رشک بهشت

آن عزیزان خدا عترت مظلوم رسول                        نور چشمان علی و ثمر قلب بتول

همه با خاطر افسرده حزین و بی تاب                     هر یکی رفته سوی قبر عزیزش به شتاب

ام کلثوم و لیلا و سکینه و رباب                             همه کردند به آن مرقد شش گوشه خطاب

که تویی حجّت حق رهبر و ارباب یقین                  زینت عرشی و چون شد که فتادی به زمین

ما که زوّار توایم ای گل گلزار بتول                        تو بفرمای از این فوج ستم دیده قبول

زینب امد به سر قبر برادر و نشست                        داد آن لحظه گزارش که چه بر ما بگذشت

بخدا تا نفسی هست از این عمر نصیب                    هدف عالی و سعی تو نمایم تعقیب

من به سرعت به تو ملحق شوم ای فخر بشر             مرگ از زندگی بی تو برایم بهتر

عابدین گفت پدر هست تو را فاش و عیان               که نموده است به من این غل و زنجیر چسان

آمدم با بدنی خسته و بیمار و نحیف                       تا زنم بوسه به این مرقد پر فیض و شریف

ای پدر جان تویی مظهر الطاف خدا                       ز چه رو شد ز بدن این سر پر نور جدا

بعد قتل تو بدیدم بسی دربدری                            وای از درد یتیمی و غم بی پدری

خواهم از حضرت حق بنده به آواز جلی                  به حق حیدر کرّار و اولاد علی

که شود دشمن اسلام همه خوار و زبون                  فتح و پیروزی اسلام بود روز افزون

شد بلادی به عزای تو ز جان نوحه سرا                   گر قبول تو شود فخر کند در دو سرا