سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد ایام محرّم، شعر از سید محمّد هاشمی ­فرد، آهنگ از عبدالحسین خرمایی

تا که خون از فرق مولا سر کشید                    عشق سر از بستر خنجر کشید

راز هستی شد عیان در شور موج                    سرّ بودن پرکشان شد سوی اوج

آسمان پرواز را چون خاک دید                       خاک معراج دل افلاک دید

مهربانی زخمی اندوه شد                              مهربانی زخمی اما کوه شد

جسم پیر عاشقان در خون طپید                     عاشقی در نبض او گلگون طپید

درد در جان جهان مأوی گرفت                      خون حیدر شیوۀ دریا گرفت

ذوالفقار حیدری آرام یافت                            عشق در خون خدا انجام یافت

سر برون کرد از خیام آل نور                          قطعه خورشیدی به روی بال نور

آسمان سیری در آن غوغا دمید                      صبح دامادی حسن سیما دمید

شور حیدر در نهانش خیز داشت                     مثل دریا از سکون پرهیز داشت

نور جان مجتبی از اوج عرش                         تافت بر دامان خونین رنگ فرش

داد از جان پر از غم برکشید                          بر فساد کوفیان خنجر کشید

مرد آهنگ از نهان فریاد زد                           نور گوئی بر سیاهی داد زد

من جدایی کی پذیرم از عمو                         مرگ می ­خواهم ولی در نزد او

ای عمو عالم فدای دین تو                            زندگی قربانی آئین تو

جان فدای جسم خون­ آلوده­ ات                      جان فدای زخم غم ­فرسوده­ ات

بی­تو دنیا از قفس هم تنگ ­تر                         مهربانی از جفا دل سنگ­تر

بی­تو گلها بوی غارت می­دهند                        بوی پائیز حقارت می­دهند

ای عمو بکذار تا خنجر کشم                          تیغ بر این قوم بی­ پروا کشم

دست من ارزانی خاک رهت                          هستیَم قربانی روی مهت

بی­تو با مردن به سر بردن چه سود                  زندگی با خون دل خوردن چه سود

پیش­تر آمد که آرد رو به جنگ                      در دل دشمن فرو بارد شرنگ

دید اما دستهای شام ننگ                             عرصه را کردند بر خورشید تنگ

دست خود را چون سپر آورد به پیش               تا بگیرد تیغ را با دست خویش

ناگهان تیغ جفا بیداد کرد                             یادگار مجتبی فریاد کرد

دید تا در آستینش دست نیست                     آستین هم خون بر این حالت گریست

شیعه تو از آستین کمتر مباش                      بی­ خبر از داغ پیغمبر مباش

 پا به راه او گذار از سر مپرس                         از بلای زخم و از خنجر مپرس