سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد ایّام محرم، شعر از غلامعلی رجائی کتاب در رثای نور، آهنگ از عبدالحسین خرمایی

میان خیمه­ای غمگین نشسته زینب نالان                    دو چشمش منتظر بر دَر دلش در صحنۀ میدان

دمی بگذشت و صوت، حسین بر او نمی­آید                      به گوش او فقط آید صدای شیهۀ اسبان

صدای آه و افغان یتیمان صبر او برده                          به کف آبی ندارد از برای آن همه عطشان

ز فریاد و ز افغان حرم شد محشری بر پا                       ولی زینب کند اشک خود از چشمِ حرم پنهان

به خیمه دختری کوچک بُوَد بی­تابِ بابایش                   دمادم گیرد از عمّه سراغ بابِ خود نالان

نمی­داند سؤالش را، چگونه بردهد پاسخ                       که او خود منتظر مانده که آید خسرو خوبان

میان خیمه­ای دیگر شهیدان خفته اندر خون                 یتیمانِ حرم بر آن به خون آغشتگان نالان

رباب از داغ اصغر اشکریزان و پریشان است                   لب عطشان اصغر کی شود از خاطرش پنهان      

پر از اندوه و واویلا فضای خیمه­ها گشته                      ولی زینب دلش فکر حسین و این همه عدوان    

زمانی این­چنین بگذشت و صبر از دست زینب رفت        گهی خاموش بنشسته گهی ایستاده و حیران      

نمی­دانست چرا قلبش تلاطمها چنین دارد                    که گویی لحظه­ای دیگر رود از پیکر او جان                  

برون از خیمه گردید و به تلّی مرتفع ایستاد                  وُرا یک صحنۀ جانسوز برار گشته با چشمان       

میان قتلگه جسم، پر از چاک برادر دید                       که از اسبش فرو افتاده و در خاک و خون غلطان 

فغان از دل کشید آندم که با چشمان خود می­دید           به روی سینۀ مولا نشسته شمر بی­ایمان           

نهاده خنجرش جای دو لبهای رسول الله                      کنار پیکر مولا نشسته فاطمه گریان                

شتابان سوی میدان شد، پریشان زینب کبری                زدی بر سر کشیدی ناله­ها از سینۀ سوزان         

چو مولا دید زینب را که عزم مقتلش کرده                    اشارت کرد بر گردد به خیمه خواهر نالان          

به خیمه رفت زینب در پی فرمان ثارالله                      تنش تا خیمه برگشته دلش جا مانده در میدان   

نفس در سینه­ها حبس و حرم مبهوت زینب شد            کسی آگه نبود از حالت محنتِ­کش دوران         

سکوتی سخت و جان فرسا که بر آن خیمه حاکم بود       شکسته شد به یک لحظه به آه و نالۀ نسوان       

نمی­دانست چه گوید او که چشمانش چه می­دیده           و یا چون بر دهد تسکین دل غمدیدۀ آنان                  

ز­ میدان اسب خونین چون به خیمه دیده تر آمد            به یکدم گشت آن مرکب غریق بوسۀ طفلان       

نگون زین گشته خونین یال و مجروح است و بی­صاحب    زند گه بر زمین سر را بریزد اشک از چشمان      

غباری سخت بگرفته سر و یال پر از خونش                   سکینه گویدش بابا کجا افتاده در میدان            

تو گویی بحر ماتم را نباشد ساحلی دیگر                      اسیر و مات طوفانِ بلا کشتی و کشتیبان          

قیام سرخ عاشورا تداوم یافت اما بود                          به یکسویی زنی تنها به یکسو لشکر عدوان