سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد ایام محرّم و صفر، شعر از محمّدرضا آقاسی، آهنگ از مصطفی گراشی

بشنو از ني چون حكايت مي كند                   شيعه را در خون روايت مي كند

شيعه يعني سابقون السابقون                         شيعه يعني يك تپش عِصيان و خون

كربلا بر شيعه نامكشوف نيست                       حكمتش جز امر بالمعروف نيست

گفت مولا كلُ ارضٍ كربلا                               شيعه يعني غربت و رنج و بلا

شيعه بايد آب ها را گِل كند                           خط سوم را به خون كامل كند

خط سوم خط سرخ اولياست                          كربلا بارزترين منظور ماست

شیعیان فرهنگ عاشورا چه شد                       پرچم خون رنگ عاشورا چه شد 

شیعه یعنی امتزاج نار و نور                            شیعه یعنی رأس خونین در تنور

شیعه یعنی دِعبِل چشم انتظار                       می کِشد بر دوش خود چل سال دار

شيعه يعني عشق بازي با خدا                         يك نيستان تك نوازي با خدا

شيعه يعني نشئه ی جام بلا                             شيعگي يعني قيام كربلا

كربلا گفتم كران را گوش نيست                       ورنه از غم بلبلي خاموش نيست

بلبلان چهچه ز ماتم مي زنند                           روز و شب از كربلا دم مي زنند

هر نظر بر غنچه اي تر مي كنند                         يادي از غوغاي اصغر مي كنند

گفت بابا بي برادر مانده اي                              بي كس و بي يار و ياور مانده اي

گر تو تنهايي بگو من كيستم                             اصغرم اما نه اصغر نيستم

خيز و اسماعيل را آماده كن                            سجده ي شكري بر اين سجاده كن

اي پدر حرف مرا در گوش گير                         خيز و اين قنداقه در آغوش گير

خيز و با تعجيل ميدانم ببـَر                               بر سر قبــر شهيدانــم ببـَر

تشنه ام اما  نه بر آب فرات                             آب مي خواهم  ولي آب حيات

آب در دست كمان دشمن است                         تير آن نامرد احياي من است

آتش اقيانوس را آواز داد                                     آخرين ققنوس را پرواز داد

بر زبانش شعله ي آه و عطش                          شد ز تيغ كين گلويش آب كش

خون اصغر آسمان را سير كرد                         خواب زينب را چه خوش تعبير كرد

كربلا مي مُرد اگر زينب نبود                             شيعه مي پژمرد اگر زينب نبود

اي پرستار پرستوهاي من                                 مرهم زخم  تكاپوهاي من

اي زبان صدق و تصديق و صفا                           اولين بيمار چشمت مصطفي

عصمت زهرا عزيز مرتضي                               در تو جاري رستخيز مرتضي

عصر عاشورا علم در دست توست                        كرسي و لوح و قلم در دست توست

ظهر عاشورا كه زير خنجرم                                 دست بگشا سايه افكن بر سرم

غنچه ها را گرچه پرپر كرده ام                          كوله بارت را سبك تر كرده ام

شيعه يعني هفت وادي اضطراب                         شيعه يعني تشنگي در شط آب

آب گفتم تشنگي بيداد كرد                           كودكم بي تاب شد فرياد كرد

كيست اين ساقي كه بي دست آمده                   از سبوي تيغ سرمست آمده

كيست اين ساقي كه بر خون پا نهاد                    تيرها را ديد و پيشاني گشاد

 كيست اين ساقي كه بر خود پا گذاشت              آب را در حسرت لب ها گذاشت