سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واعظ: موعظه کننده، سخنران، اندرزگو، کسی که در مجالس اهل بیت(ع) و محافل دینی منبر می رود و به موعظه و صحبت کردن می پردازد و در پایان هم مصیبت می خواند.............
ذاکر: یادآورنده، کسی که از مسائل اهل بیت(ع) می گوید و مردم را می گریاند. چه مداح باشد و چه منبری. «ذاکر اهل بیت(ع)» عنوانی افتخار آمیز است.
مصیبت: متن واقعه های جانگدازی است که برای ائمه ی اطهار(ع) رخ داده. که بر اساس اسناد و روایات صحیح از امامان، یا از یاران و اصحاب قابل اعتماد آنان و یا از طرف کسانی که مورد اعتماد شیعه هستند مثل مرحوم مجلسی و حاج شیخ عباس قمی و دیگران به ما رسیده است. به طور کلی مصیبت نثری است از شرح مصائبی که بر اهل بیت(ع) وارد شده.
مرثیه: مرثیه شعری است که درد و غم و اندوه ائمه اطهار(ع) را به صورت شعر درآورده است. به طور کلی می توان گفت: مرثیه متن مصیبت است که به صورت منظوم (شعر) می باشد. گاهی اوقات در مرثیه تشبیهاتی هم آورده می شود. مثال:
بر حاشیة برگ شقایق بنویسید
گل تاب فشار در و دیوار ندارد
در بیت بالا منظور از «گل» خانم فاطمه ی زهرا(ع) می باشند.
نوحه: در اصطلاح مداحان عبارت است از بیان مراثی به صورت موزون برای اینکه مستمعین با نظمی خاص به سینه زنی یا زنجیر زنی بپردازند.
روضه: روضه خوانی به معنای ذکر مصیبت و مرثیه خوانی ائمه می باشد. که یکی از عوامل زنده ماندن نهضت ائمه و پیوند روحی و عاطفی شیعه با اولیا دین است.
زبان حال: یکی از مواردی که واعظ یا ذاکر به ذکر مصیبت می پردازد و از آن استفاده می کند، زبان حال است. بسیاری از شعراء و مداحان از این طریق عرض ادب و مجلس گرمی می کنند.
زبان حال همن زبان دل است که از درون معشوق حکایت می کند. پس زبان حال همان جملاتی است که هنگام مرثیه خوانی از زبان اهل بیت(ع) خوانده می شود. به عبارت دیگر زبان حال این است که گوینده خود را به جای مصیبت زده تصوّر می کند و با احساس خودش احساس درونی مصیبت زده را بیان می کند و البته به این نکته باید توجه داشت که آنچه به عنوان زبان حال اهل بیت(ع) بیان می شود باید مناسب شأن و مقام الهی آنان باشد و نکته ی مهم دیگری که در اینجا قابل ذکر است، این است که زبان حال را هیچ وقت به عنوان روایت نخوانید