سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

واحد بحرطویل تاسوعا،ازمرحوم اصلاح پذیر

چونکه عباس بدید بی کسی سبط پیمبر      در حرم تاب عطش شیون وغوغاست سراسر

بهرقتلش به کمر خنجرکین لشکرکافر   یک طرف ناله اطفال بلند است اخگربردر                                                                                          

گفته برده ز کفم تاب و توان چرخ ستمگر      غیرتم شعله زده بر دل مجروح چو آذر

به فدای سرتو پیکرعباس دلاور                   گشته ام زار وپریشان بخداجان برادر

گرشوم کشته دراین دشت ازاین زندگی بهتر   اذن جنگ بده تا خویش زنم برصف لشکر

شاه دین گفته به عباس ایا پشت وپناهم             توامیری و علمداری وسردارسپاهم

گرشوی کشته پس ازمرگ تومن عمرنخواهم     رحم کن جان برادرتواین روزسیاهم

گفت شاه کودک توآب زمن خواست ندارم         عطش تشنه لبان برده زدل صبروقرارم

زنده باشم من وازظلم کجا تاب بیارم               اذن ده تاکه روم بهرحرم آّب بیارم

شاه دین دید که عباس بودعازم میدان              کاسه صبربه لب آمده باحال پریشان

دست در گردن اون کرد وبگفت بادل سوزان    گفت شاید که رسد آب به اطفال پیمبر

شد روان سوی فرات آب رساند به یتیمان      مشک پرآب نموذ خواست بنوشدکفی ازآن

یادش آمد زلب شاه تشنه شاه آن شهیدان        گفت نیست شرط وفا تشنه لب سبط پیمبر

آّب امروزدراین دشت بلا قیمت جان است     حرم شاه شهید منتظرقطره آّب است

برسانم به سکینه که به راهم نگران است      هم رسد آّب به حلقوم علی اصغرمضطر

ظالمی دست چوازپیکرعباس جدا کرد        اونه رحمی به علی اضغرشرمی زخذاکرد

مشک آب ظالم دیگرهدف تیربلاکرد          گشت مایوس زآب بادل خون خسرو خوبان

گفت دگربه چه امید به حرم روی نمایم       چه بگویم به سکینه من واین دست جدایم

گشته ام سیرزجان نیست دگرمشک ولوایم   خاک برفرق من و وعده آبم به یتیمان