دوبیتی های فایز1

سری بردار و سر بالا کن ای دوست
نگاهی بر دلم حالا کن ای دوست
دل فایز چو طفل غم گرفته
بخوابانش ،کمی لالا کن ای دوست
-------------------------------------------------
اگر از روی تو مهجورم ای دوست
ز درد دوریت رنجورم ای دوست
جدا فایز ز تو نز بی وفایی است
خدا داند که من مجبورم ای دوست
-------------------------------------------
رخت تا در نظر می آرم ای دوست
خودم را زنده می پندارم ای دوست
ولی چون تو برفتی یار فایز
بگو این دل به کی بسپارم ؟ ای دوست
----------------------------------------------------
اگر دوران دهد بر بادم ای دوست
وگر هجران کند بنیادم ای دوست
مکن باور که فایز ، چشم و زلفش
رود از خاطر و از یادم ای دوست
------------------------------------------------------------
اسیرم کرده چشم مستت ای دوست
قتیلم کرده تیر شستت ای دوست
خوشا فایز رود اندر گدایی
ولی دستش بود در دستت ای دوست
--------------------------------------------------
به گل ، سنبل فروهشته که گیسوست
کشیده تیغ چشمانش که ابروست
مترجم کرده ابرو یار فایز
که بسم الله اینک مصحف روست
---------------------------------------------------------
مبر نام جدایی ترسم ای دوست
که همچون مار بیرون آیم از پوست
مکش فایز ، که هجران کشت او را
تن مقتول آزردن نه نیکوست
--------------------------------------------------
نگارا ! شربت از لبهات بفرست
گلاب از گوشهء چشمات بفزست
برای توتیای چشم فایز
کف دستی ز خاک پات بفرست
-------------------------------------------------------
سرم پر شور و شیدای تو کافی است
دلم داغ تمنای تو کافی است
به سیر گلستان فایز چه حاجت ؟
خیال سرو بالای تو کافی است
------------------------------------------------------
نه چشم است آن که چشمانش ندیده است
نه گوش است آن که صوتش ناشنیده است
ز فایز پرس حسنش پای تا سر
که شبها رنج بی خوابی کشیده است
--------------------------------------------------------------
رخ تو دلبرا مانند ماه است
رخ من از غمت چون برگ کاه است
به فایز عهد یاری بسته بودی
مگر نه عهد بشکستن گناه است ؟
--------------------------------------------------------
به لب خال سیاهت جایگاه است
شب من بدتر از خال سیاه است
به فایز بوسه ای زآن لب عطا کن
که گر محروم میسازی گناه است
-------------------------------------------------
به دارالملک تن ، دل پادشاه است
جوارح در اطاعت چون سپاه است
به هر جا عزم دارد شاه فایز
که را یارا که گوید این نه راه است
-------------------------------------------------------
مرا یاران ! وصیت این چنین است
که در هر جا که آن جانان مکین است
به دوش آنجا برید تابوت فایز
که جای تربتم آن سرزمین است
---------------------------------------------------------
دلم در گوشهء چشمش مکین است
نشسته تا ابد منزل گزین است
دل فایز گرفته خوش مقامی
بلی ، خوشدل دل کوثر نشین است
----------------------------------------------------
خدنگ مه جبینان دل نشین است
جفای نازنینان نازنین است
نشد رسته دل فایز از این دام
سر زلف بتان حبل المتین است
---------------------------------------------------
نه هر آهوی دشت ، آهوی چین است
نه هر گاوی که بینی عنبرین است
نه هریاری وفادار است فایز !
وفا در خطّّهء ارمن زمین است
در این عالم غمم از حد فزون است
دلم از بهر خوبان غرق خون است
گله از تو ندارم یار فایز !
شکایتها ز بخت واژگون است
----------------------------------------------------
به گلشن تا ز گل نام و نشان است
حدیث بلبل و گل در میان است
جهان تا هست ذکر شعر فایز
میان دوستان این داستان است
--------------------------------------------------------
سر زلف تو جانا ! لام و میم است
چو بسم الله رحمن الرحیم است
به هفتاد و دو ملت برده حسنت
قدم از هجر تو مانند جیم است
---------------------------------------------------------------
مرا در پیش راهی پر ز بیم است
از این ره در دلم خوفی عظیم است
برو فایز ! میندیش از مهابت
که آنجا حکم با ربّ رحیم است
-------------------------------------------------------------------
هنوزم بوی زلفش در مشام است
هنوزم ذوق لبهایش به کام است
کجا فایز شود از ناله خاموش ؟
مگر آن دم که در خاکش مقام است
------------------------------------------------------------------------
دلا ! امشب نه وقت قال و قیل است
نه هنگام حکایات طویل است
ببین فایز ! قوافل در قوافل
به هر جانب صدای الرحیل است
-------------------------------------------------------------------
نه هر سرچشمه ای آب زلال است
نه هر لاله رخی صاحب کمال است
نه هر برگشته بختی هست فایز
نه هر گلدسته خوان مثل بلال است
-----------------------------------------------------------------------
دلم از دست خوبان چاک چاک است
تنم از هجرشان اندوهناک است
چو فایز خورده باشد تیر غمزه
ز تیر طعنه دشمن چه باک است ؟
----------------------------------------------------------------------
نه هر ویرانه دل ماوای عشق است
نه هر سینه که بینی جای عشق است
دلی همچون دل فایز بباید
که او اندر خور سودای عشق است
----------------------------------------------------------------------
تو خوبی ، او زخوبی بی نیاز است
تو سروی ، آن پری رخ سرو ناز است
مرنج از راستی دلدار فایز
تو بازی آن نکو رخ شاهباز است
-----------------------------------------------------------------
تو که ای دل مکان در کوی یار است
تو که روز و شبان آنجا قرار است
تو که با فایزت نبود علاقه
بگو دیگر تو را با ما چه کار است
------------------------------------------------------------
بهشت است این زمین یا کوی یار است
که خاکش نافه مشک تتار است
حدیث سلسبیل و حور ، فایز
بیان صورت و لبهای یار است
------------------------------------------------------------------
مرا این زندگی از بوی یار است
و گرنه جان بدین پیکر چه کار است ؟
کنون که هست فایز ، زنده ز آن است
دو چشم و دل به راه انتظار است
-------------------------------------------------------------------
دلم را تیر مژگانت شکار است
نه مجبوری است ، دل خود خواستار است
مکش از سینه فایز خدنگت
که این ز آن دست و بازو یادگار است
-------------------------------------------------------------
ندانم چون کنم دل بی قرار است
به چشمم روز روشن ،شام تار است
ندانم راز دل با کی بگویم
دو چشمم فایز ،اینک اشکبار است
---------------------------------------------------------
شب ابر است و دنیا تیره تار است
خیالم پاسبان کوی یار است
پلنگ نفس فایز ، سینه بر خاک
بکش جانا ، که هنگام شکار است
----------------------------------------------------------------
نه قامت ، تازه سرو جویبار است
نه نرگس ، چشم آهوی تتار است
حدیث سلسبیل و حور ، فایز
بیان صحبت لبهای یار است
--------------------------------------------------
چه مقصود است از این ، جانا بگو راست
گهی کج می نهی زلفت گهی راست
بگفت از بهر بیم خصم فایز
که یعنی مار و عقرب هر دو ما راست
ارسال دیدگاه