سرزمین کربلا آمد پدید زانویِ اُشتُر به خاک غم رسید
واحد اربعین، شعر از احمد جمالی، آهنگ از عبدالحسین خرمایی
سرزمین کربلا آمد پدید زانویِ اُشتُر به خاک غم رسید
کاروان عشق برگشت از سفر سر زنی دارد حکایت نی ز سر
روزها رفت و زمان با سر دوید سر نمی دانم کجا بر تن رسید
گام زد نی با سر از دنبال خون رفت تا اِنَّا اِلَیهِ راجِعون
نی بزن نائی که عشقم بی سر است عشق بی سر، سر جدا از پیکر است
نی ز شورِ نینوا دارد خروش نی جهانی را سرا پا کرده گوش
دم گرفت از خنجرِ ببریده نی صد قطار اُشتُر کشد هر دم ز پی
دل به دنبال نوای نی رود این صدا را هر کجا از پی رود
کاروانی آمده از گَردِ راه کرده دشمن را پشیمان از گناه
کاروانی آمده از راه دور از اسارت خسته امّا پر از شور
کاروانی آمده از راه دور از اسارت خسته امّا پر ز شور
کاروانی آمده از گَردِ راه کرده رسوا خصم را با نامِ خون
کاروانی حاملِ پیغامِ خون کرده رسوا خصم را با نامِ خون
کاروانی با علی بن الحسین کاروانی با شُکوهِ زینبین
بر مزار کشته ای با داغِ دل داستانی دارد از یک تا چهل
کاروانی رفته تا معراج عشق کاروانی بازگشته از دمشق
کاروانی کز چهل منزل گذشت من چه گویم چون ز آب و گِل گذشت
خطبه خوان شام زینب گفت و گفت ناله ها سر کرد و روز و شب نخفت
تا شود پیروز بر شمشیر خون تا شود کاخ ستمگر واژگون
تا همه روی زمین گلشن شود چلچراغ سینه ها روشن شود
تا بماند شیوۀ مردانگی تا بخندد عشق بر فرزانگی
تا بروید گُل به باغِ معرفت تا شود روشن چراغ معرفت
نعرۀ تکبیر از دل برکشید هر نقاب از روی باطل برکشید
اربعین ها ساخت از آن اربعین کرد کامل کارِ عشق و مُلک و دین
سالکان را اربعین روز دل است اربعین پایانِ آخر منزل است
تا شود شام زمین صبح سپید رشتۀ هر اربعین باید کشید
از «جمالی» سفتن یاقوتِ ناب و ز شما مردم دو چشمِ پُر ز آب
ارسال دیدگاه